De Ballotage commissie 2
Vorige week kwam de ballotage-commissie hier thuis. Ik was toch wel wat gespannen. Misschien doordat ik het hele huis aan de kant moest brengen. Misschien kwam dat doordat ik me alleen maar aan wilde melden bij een clubje mensen dat graag schildert en omdat ik niet voorbereid was op een commissie die werk beoordeelt. Ik was al gewaarschuwd dat ik dit niet moest doen. Dit clubje mensen is concurrent van elkaar en geen mede geïnteresseerden. Had ik maar geluisterd naar de ervaringsdeskundigen die mij al had gezegd dat ik daar niet paste... Ik had ook echt niet verwacht dat je werk dan beoordeeld gaat worden en op thema's. Anders had ik een selectie gemaakt. Maar ik dacht gewoon zoveel mogelijk werk neer te zetten (dit hadden ze ook gevraagd per email), zodat ze kunnen zien wat ik in mijn leven gedaan heb. Dan ben ik nog vergeten mijn keramiek neer te zetten.
Een kunstenaar is niet iemand die een stukje kunst kan laten zien, of iemand die een paar cursusjes heeft gevolgd, een kunstenaar is iemand die zijn hele leven creatief bezig is
en dat kon ik aantonen. Voor mij is kunst een levensstijl en niet een ballotage -commissie die werk beoordeelt. Maar goed, dat heb ik dan uiteindelijk geleerd afgelopen week. Dus... mijn huis maar eens een flinke poetsbeurt gegeven (dat werd ook wel eens tijd).
Ik heb in de loop van de jaren, ik schilder al mijn hele leven, veel bewaard, op de dingen na die ik weggegeven heb of verkocht. Dus dan heb je ook wel wat te laten zien. De tekeningen en schilderwerken had ik door heel mijn huis opgesteld. Een mooi doek op de grond gelegd en mijn schilderijen tegen de wand geplaatst, voor zover er ruimte was.
De eerste vraag die ik kreeg was: "Hoe kom je aan je thema's?". Dat was een voor mij heel vreemde vraag. Ik heb wel duizend thema's. Ik dacht dat elke kunstenaar zo vol zit met ideeën dat je onuitgeput raakt. Ik ben altijd bezig met bedenken dat dit leuk zou zijn om te maken, of dat. Alles dat om mij heen gebeurt is een thema. En er gebeurt nogal wat in mijn leven. Volgens mij heb ik nog genoeg thema's op voorraad voor de komende 3 levens. En dat is lastig. Want een opsomming van thema is een stijl en dat heb ik dus niet. Ik heb teveel, ik doe teveel, ik ben te breed georiënteerd. Ik vind alles leuk. Ook dat is een probleem. Een kunstkring wil graag dat je slechts één ding leuk vindt en je daar op fixeert. Beter nog, je moet vooral veel cursussen hebben gevolgd. En natuurlijk, waar kan je dat anders of beter doen in HUN kunstkring. Dat werd mij in het gesprek ook duidelijk gemaakt. Dat ik toch wel een paar technieken moet leren in HUN kunstkring. Dat ik in het verleden heel veel technieken heb geleerd op de middelbare school was niet belangrijk. Ook dat ik nu een kunstcoach heb die mij begeleid in een vrije stijl, mijn eigen ding doen en vooral niet je aan de voorschriften houden (een echte kunstacademie-stijl), is ook niet belangrijk. Nee, ik MOEST van ze meer in hokjes denken, meer HUN technieken moeten kunnen beheersen en vooral toepassen. Dus zoveel mogelijk hetzelfde doen als zij. En als je dat niet doet, niet wilt, of in hun ogen "niet kan", dan hoor je er niet bij en moet je zeker bij hun in de leer gaan. Toen we bij mijn werk kwamen van toen ik 17 was, stonden ze versteld. Deze dame (Marin) kan heel goed dingen die zij nog nooit van hun leven gedaan hebben. Ze kan etsen maken, ze kent wel de technieken. Ze kan grafisch tekenen en ze kan met perspectief tekenen. Kortom, ik heb de tijd van technieken al een lange tijd achter mij gelaten en ben op weg in deze wereld naar het doen van de dingen die ik leuk vind. En niet de dingen die moeten, omdat het zo hoort. Daar is lef en ruimte voor nodig. Daarvoor moet je goed in je vel zitten. En na een leven van ziekte, scheiding en nog veel meer levenservaring zit ik eindelijk op die weg die mij kan brengen naar mijzelf. Mijn dingen doen. Omdat ik het wil, omdat ik het moet, alles moet eruit van de afgelopen jaren. Ik voel me nu goed in mijn vel zitten en nu KAN ik het ook eindelijk. Er is ca 30 jaar overheen gegaan totdat ik het ook durfde. Eindelijk zo groot schilderen als je kan, als je durft. Zonder bang te zijn voor kritieken. Eindelijk een website waarop ik durf te plaatsen. Eindelijk onderwerpen neer durven zetten, waar ik me voorheen voor schaamde. Maar die al lang in mijn hoofd heb.
Het schilderen is iets intiems. Ik schilder voor mijzelf en niet voor anderen. Verkopen staat dus heel ver bij mij vandaan. Ik ga binnenkort exposeren, maar ik vermoed dat ik niet ga verkopen. Je verkoopt dan een stukje van jezelf. En ziet daarna het gevoelige schilderij niet meer terug. Er zit behalve veel innerlijk energie ook heel veel van je gevoel in een schilderij. Je passie. Je leven. Voorheen kreeg ik van schilderen soms hoofdpijn. Dit kwam omdat ik met dingen bezig was uit mijn verleden die ik moest verwerken. Dit gaat beter nu ik een kunstcoach heb. Dankzij haar kan ik deze gedachten meer loslaten en me beter richten op mijn schilderij. Dat is een winst voor me. Ik hoef geen perfect werk meer af te leveren.
Maar dan komt er een ballotage commissie mijn gevoel beoordelen. Want dat is het voor mij. En dat strookt in tegen mijn "leven", mijn "zijn". En dat is denk ik hetgeen waar ik niet zo goed mee om kan gaan. Mijn "leven" wordt beoordeeld en niet mijn werk.
Ik ben niet aangenomen voor de kunstkring. En ik begrijp heel goed waarom. Dit is het commentaar dat ik kreeg: "Tot onze spijt moesten we constateren dat haar werk nog van onvoldoende niveau is om haar toe te laten als lid van ...(kunstkring). Marin is enthousiast en gedreven, en zou wat dat betreft goed in ...(kunstkring) passen. Haar werk heeft echter nog geen eigen handschrift. Het werk dat zij maakte voor haar eindexamen was op veel punten van een hoger niveau, dan het werk dat zij nu maakt. Het is heel goed mogelijk dat zij, als zij een goede begeleiding krijgt, zich in een aantal jaren zover kan ontwikkelen dat we haar, ook voor wat betreft het niveau van haar werk, graag bij BeeKk verwelkomen."
Nee, ik ga niet naar een cursus van deze kunstkring. Zij begrijpen me nu niet en zullen mij ook niet begrijpen. Als mijn werk met 17 jaar goed is voor hun betekent het dat ik het dus wel kan zoals ze graag zouden willen. En ja, dat zou ik ook kunnen voortzetten, maar ik doe het niet. Ik doe het op mijn manier. Eigenwijs als ik ben. En ik voel me er goed bij. Geen regels als zij willen. Zou er bij de eerste kunst in de oertijd, bij de grottekeningen ook een ballotage commissie zijn geweest die de tekeningen beoordeelde? Grootmeesters werden beoordeeld door hun opdrachtgever. Niet door een ballotage commissie. Alhoewel de kenners hem ook niets vonden. Van Gogh en Dali hetzelfde. Oren werden afgebeten omdat ze niet erkend werden in het kunstenaarschap. Ik voel me geen Dali, geen van Gogh en geen Rembrandt. Ik voel me wel een Marin. Een Marin die tegen de regels in gaat. Een Marin die haar eigen ding doet. Een Marin die geen kunstkring nodig heeft. Nu niet en mogelijk in de toekomst ook niet zich aan zal sluiten. (Overigens was de kunstkring mij voor met mijn afwijzing, ik had mijn email al klaar liggen voor verzending dat ik mij niet geroepen voelde om bij de kring aan te sluiten). Een harde leerschool waar ik voor gewaarschuwd was. Ik moest het ondervinden en dat heb ik gedaan.
Aan het eind van de avond lag er een broodkorstje op mijn kast met een plakje kaas. Zou de kunstkring dit ook gezien hebben? Vast een cadeautje van mijn kat. Die moest op de gang, omdat ze last hadden van allergie...
Toen ik 13 jaar was tekende ik al graag de kabouter van Rien Poortvliet na.
Toen ik 17 was maakte ik etsen en perspectief tekeningen.
Nu maak ik werk dat ik leuk vind en niet gewaardeerd wordt door de commissie:
En omdat dit niet gewaardeerd wordt, heb ik protest werk gemaakt met de titel: In hokjes denken:
